این شعرها از سبک گریزان است
چاپ شده در نشریه دیگران شماره ی پنجم
"فراوان کلمه است" اولین مجموعه شعر آنا شکرالهی است که من از خواندن اغلب اشعار این مجموعه لذت می برم. رئالیسم شی شناسانه ی این مجموعه استعاره را از درگاه این شعرها دور می کند . استعاره ای اگر هست در کلیت فضای این شعرها اتفاق می افتد آنجا که شکرالهی برای خلق فضاهای شعری خود دست به دامن اشیا و عناصر طبیعی فیزیکی و موجود می شود و اشیایی را برای بیان خود آن اشیا استخدام می کند.
(در تمام اسکله
این تنها تو خواهی بود
که در ارتفاع یک بطری پستچی می شوی
گردنت را که به روسری بسته ای
برای بادبانی اش
و آب ها که بالا می آیند
تا از دهانه ات سرریز کنند/ص۱۶)
این موضوع وجه غالب تصاویر شعری این مجموعه است. خلق فضا و شناور شدن فکر و ذهن و احساس مخاطب در این فضا نوعی معنا مندی متکثر را برای این شعر ها رقم زده است . در این راستا تصاویر اغلب از عینیتی خاص به سمت ذهنیتی خاص سیر می کند
(سکه هایی در تاریکی!
تا شما به اعماق مشکوک یک قلک فکر کنید./ص۱۷)
"فراوان کلمه است" با اندیشیدن به چیزهای کوچک می خواهد دنیا را بشکافد و در آن دست ببرد . سیر عزیمت این شعرها از ورا به ماوراست.
(سیگارت را هر چه می آیی نزدیکتر
روشنتر می کنی
قوی تر می شوم
به دودی که می دهی فکر می کنم
به خودم
به ارواحی که از من دود می شوند/ص۱۸)
شکرالهی نمی خواهد بواسطه ی اشعارش کسی را بترساند یا هیجان زده کند . او می خواهد راحت شعر بگوید و می گوید و همین موضوع شعر او را در بعضی زمینه ها مثل فیزیک زبان ارائه ی تکنیک و تخیلات برجسته دچار سستی و تنبلی می کند. شعر او به جای تخیل از خیال استفاده می کند و این مساله از ویژگی شاعرانی مثل فروغ و احمد رضا احمدی نیز هست.به همین دلیل است که شعر آنا از آنچه که استعاره تشبیه و کنایه و به طور کلی آنچه در حوزه ی مجاز قرار دارد فاصله می گیرد . اگر به موضوعی به نام "کشف و شهود" اعتقاد داشته باشم ـ که دارم ـ باید بگویم شعر او به واسطه ی همان رئالیسم تکیه بر کشف دارد نه بر شهود. این شعرها توقف و مکثی طولانی در کشف دارند وآن حالت انفجاری که از ترکیب کشف با شهود حاصل می شود در این شعرها دیده نمی شود .
اما شاعر در مرحله ی کشف به خوبی عمل می کند . در شعر او معمولا هرچیزی در جای اصلی خود قرار دارد . وقتی می گوید :
( تنها تو توی قلب طرف چپم نیستی
طناب واصل سلول هام هم هست/ص۴۷)
قلب همان جاست که باید باشد یعنی طرف چپ سینه . اما توجه دادن شاعر به این مساله به گونه ای است که انگار ما در طرف دیگر سینه قلب دیگری نیز داریم و این نیمه ی پنهان تصاویر شاعر است که فرآیند لذت پذیری از نیمه ی حاضر را دلپذیر می کندیعنی اغلب قسمت اصلی تصاویر او در غیاب حضور دارد و نیمه ی حاضر این تصاویر نشانه ای از نیمه ی غایب است.حفظ وضعیترسانه ای زبان با بیانی علمی لازمه ی شعری از این نوع است . دیگر از گزاره های از گزاره های تو در تو و ارتباطات زنجیره ای زبان به جز چند استثنا خبری نیست . بی اعتنایی به ویژگی های خاص زبان فارسی عدم ارائه ی تکنیک و عدم توجه ویژه به مادیت و فیزیک زبان خواننده را مستقیما به پشت صحنه ی این شعرها راهنمایی می کند جایی که معنا مندی نه به شکل کلاسیک آن عرض اندام می کند هرچند ما در این مجموعه به ایستگاههای زبانی و تکنیکی معدودی می رسیم ولی شکرالهی نشان داده از عهده ی اجراهای ویژه ی خود بر می آید و ما را متلذذ می کند التذاذی ادبی . گر چه به نظر می رسد قصدی قصدی برای این اجراها در کار نبوده است . وقتی شاعر در صفحه ۵۹ میگوید(من هم بدون این که از این جا به جایی بروم)ترکیب" جابه جایی" عملکردی دوسویه ایفا می کند و جا به جایی هم در فیزیک این ترکیب هست و هم در معنای آن در ارتباط با گزاره . برای درک بهتر این موضوع کافی است این ترکیب را در گزاره و بیرون از گزاره مورد توجه قرار دهیم.
شکرالهی از نظر تکنیک در حداقل ها به سر می برد و با حداقل ها ما را به حداکثر ها می رساند . یک جانشینی ساده کافی است تا او ما را وارد دنیای خود و گروهش کند
(ما مهربانی ات را
با چنگال و دشواری
از اعماق بیرون می کشیم/ص۱۵)
من و مای این شعرها تفکیک نا پذیرند. شکرالهی همان قدر از ما و گروه ما به خوبی حرف می زند که دیگران از من . می توانم بگویم که هیچ معنا تکنیک یا تصویری در این مجموعه تکرار نشده است. همنشینی کار خود را به خوبی انجام داده است . ما به سهل و ممتنعی دیگر برخورده ایم .
(پرنده ها میان همه چیز تخم گذاشته اند
اگر روسریت را باز کنی
کبوترانی بالقوه را کشته ای)
این شعرها از سبک گریزان است. بهترین توضیح برای این شعرها خواندن دوباره ی آن است . شاید تاثیر برخی متون و اشعار و اشخاص در این مجموعه آشکار باشد اما این اوست :
آنا شکرالهی.